بسیاری از ما در موقعیت‌های مختلف زندگی ازجمله موقعیت شغلی یا خانوادگی فرصتی داریم که شاید توجه چندانی به آن نیز نداشته باشیم؛ چرا که دائم به فکر جای بهتر هستیم در حالی که اگر بخواهیم از ظرفیت فعلی حداکثر استفاده را ببریم، چه بسیار فعالیتهایی مانده که باید انجام دهیم. دریغ این فرصتهای حاضر، زودگذر هستند. (اگرچه تغییر می‌تواند بسیار خوب باشد و لازمُ فقط باید از وضعیت قبلی خوب استفاده کنیم) هیچوقت فراموش نمی‌کنم هنگامی که تهیه‌کننده‌ی برنامه‌های تلویزیونی بودم و حداقل هفته‌ای یک برنامه‌ی تلویزیونی تولید می‌کردم، دوستی به من می‌گفت توجه کن که از این فرصتی که در دستت هست خوب استفاده کنی و مفید باشی چرا که برنامه‌ی تولیدی تو حداقل برای هشتاد میلیون فارسی زبان پخش می‌شود. حال تعداد بینندگان آن، دست توست. اگر خوب تولید کنی می‌توانی تعداد افرادی را که آن را می‌بینند افزایش بدهی و تاثیر مثبتی نیز در جامعه بگذاری.

داشتم گلستان سعدی میخواندم که به این بیت زیبا رسیدم و افکاری که از ذهنم گذشت و بخشی از آن را نگاشتم:

«دریاب، کنون که نعمتت هست به دست

کین دولت و ملک می‌رود دست به دست»

برای من که بسیار اتفاق افتاده است. بارها ایده­های مختلف و بسیار نو به ذهن بسیاری از ما می­رسد که انجامشان نداده­ایم و بعدها می­بینیم دیگران آن ایده را محقق کرده­اند. یا اینکه چه بسیار تصمیمات مهمی در زندگی­مان وجود دارد و می­خواهیم اجرا کنیم ولی آن را به تعویق می­اندازیم. فکر میکنم ۲ تا بهانه­ی عمده داشته باشیم. ۱- فرصت ندارم که انجامش بدهم.۲- هنوز این ایده نپخته هست و باید آن را پروراند یا هنوز نمی­توانم این تصمیم را به نحو احسن انجام دهم.

این درحالی است که: اگر از فرصتهای زندگی به نحو بهینه استفاده کنیم، فرصت اجرای ایده­ها و رسیدن به رویاهایمان را حتما داریم. از طرف دیگر به نظر من هر کاری زمانی دارد. در بیش از ۹۵ درصد موارد اگر آن کار در زمان خودش حتی با ۷۰ درصد کیفیت انجام بشود، بهتر از این است که اصلا انجام نشود یا زمانی انجام شود که دیگر فایده­ای نداشته باشد.

پس بهانه­ای نیست

همین الان شروع کنیم